Spring Trip 2014 – Day 4 – English version

En route to Manchester

It may be York’s influence (and my lack of sleep), but I’m not in the mood for a detailed report. I’ll just say that as I am writing these lines, I am in the first of three trains which I will take to reach Bangor. Normally I’d feel a mix of excitement and panic but…

The problem is that train stations, like airports and ports are liminal spaces. You only stay there for as long as it takes to find a way out of there. They don’t even belong to the city they’re built in since they are gateways to Somewhere Else. And a door is not part of a room.

You can feel it in their air, a mix of impatience, stress, enthusiasm, eagerness. You feel sip in your lungs like bad smoke and making it so much harder to breathe.

En route to Llandudno Junction

Nothing like the cold air on a platform to make you feel better. Traveling has a point for only as long as you keep moving. It will take me a little less than two hours to cover the second third of my trip, during which I will leave England behind m and enter Wales.

Many in-betweens and liminal spaces today. Train stations, mental lines on a map, rivers we cross, clouds playing hide-and-seek with the sun…

Maybe it’s because of the landscape we have crossed so far that I’m such a bad mood: pitch-black tunnels and industrial cities. Call me old-fashioned but I need to be able to look at a stretch of land and read its history. I can’t stand it when the new builds itself with the debris of the old. I want to look at a city and say:

“Here were the walls of the original settlement, these additions were made then, this is a restoration.”

Abbeyfield Hotel

I’m dead on my feet and hungry, but I am in Bangor! Strictly speaking, I am fifteen minutes outside of the city, but who cares? Despite the clouds and the chill on the air, the sun still pokes out every once in a while, even while heading for the western horizon. This last leg of the trip was by far the best. Lush green hills to our left and the seashore to our right. I hadn’t realised how much I had missed the sea until I saw it again.

 

 

 

 

 

 

 

The hotel is pretty old but the room is spacy and clean. I’ll just relax tonight, what with my head ringing from all the train announcements, I’ll do a bit of a brush up on the university here, and tomorrow (drumroll please!) EXPLORING! I’ll just finish up here and go for dinner. Apparently the pub that is attached to the hotel serves the works. (let’s just hope it doesn’t charge the works as well…)

Spring Trip 2014 – Day 4

Καθ’οδόν για Manchester

Ίσως να φταίει η επιρροή του York (και το γεγονός ότι δεν έχω κοιμηθεί καλά) αλλά δεν έχω όρεξη για μια λεπτομερή αναφορά. Θα πω απλώς ότι καθώς γράφω αυτές τις γραμμές είμαι στο πρώτο από τρία τρένα που θα πρέπει να πάρω για να φτάσω στο Bangor. Κανονικά θα ένιωθα ένα μίγμα ενθουσιασμού και πανικού αλλά…

Το πρόβλημα είναι ότι οι σταθμοί τρένων, όπως και τα αεροδρόμια και τα λιμάνια είναι μη-χώροι. Παραμένεις σε αυτούς όσο χρειάζεται να περιμένεις για να πάρεις ένα μέσο και να φύγεις από εκεί. Δεν ανήκουν όμως ούτε και στην πόλη στην οποία είναι χτισμένοι, μιας και λειτουργούν σαν πύλες για Κάπου Αλλού. Και είναι γνωστό ότι η πόρτα δεν είναι μέρους του δωματίου.

Μπορείς να το νιώσεις στην ατμόσφαιρα τους, ένα μίγμα ανυπομονησίας, άγχους, ενθουσιασμού, αναμονής. Το νιώθεις να κάθεται στα πνευμόνια σου σαν καπνός κακής ποιότητας, και όσο περιμένεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να αναπνεύσεις.

Καθ’οδόν για Llandudno Junction

Τίποτα σαν τον κρύο αέρα στην αποβάθρα για να νιώσεις καλύτερα. Το ταξίδι έχει νόημα μόνο αν κινείσαι συνεχώς Θα μου πάρει κάτι λιγότερο από δυο ώρες για να καλύψω το δεύτερο τρίτο της διαδρομής μου, κατά την διάρκεια των οποίων θα αφήσω πίσω μου την Αγγλία και θα μπω στην Ουαλία.

Πολλά ενδιάμεσα και μη-χώροι σήμερα. Σταθμοί τρένων, νοητές γραμμές στον χάρτη, ποτάμια που περνάμε από πάνω τους, σύννεφα που παίζουν κρυφτό με τον ήλιο…

Ίσως να φταίνε τα τοπία που διασχίσαμε μέχρι τώρα για την κακή μου διάθεση: κατάμαυρα τούνελ και πόλεις που μοιάζουν με εργοστάσια. Πείτε με παλιομοδίτικη αλλά δεν αντέχω τα τοπία που χτίζουν την τωρινή τους εμφάνιση πάνω στα ερείπια του χτες τους. Θέλω να μπορώ να διαβάσω την ιστορία τους, να μπορώ να πω:

“Να, εκεί είναι το τείχος του αρχικού οικισμού, αυτές οι προσθήκες έγιναν τότε, εδώ είναι μια αναπαλαίωση.”

Abbeyfield Hotel

Είμαι πτώμα και πεινάω, αλλά έφτασα στο Bangor! Αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς θα λέγαμε ότι είμαι ένα τεταρτάκι έξω από την πόλη, αλλά ποιος νοιάζεται; Παρόλα τα σύννεφα και την δροσούλα, ο ήλιος εξακολουθεί να σκάει μύτη κάθε λίγο καθώς πάει προς την δύση. Η τελευταία διαδρομή με το τρένο ήταν και η καλύτερη, με πράσινους λόφους στα αριστερά μας και την ακτογραμμή στα δεξιά. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου είχε λείψει η θάλασσα μέχρι που την ξαναείδα.

Το ξενοδοχείο είναι παλιό αλλά το δωμάτιο είναι ευρύχωρο και πεντακάθαρο.

 

 

 

 

 

 

 

Θα χαλαρώσω απόψε γιατί το κεφάλι μου είναι κουδούνι, να κάνω και μια μικρή επανάληψη τα του πανεπιστημίου και αύριο, ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ! Μόλις τελειώσω εδώ θα πάω για φαγητό, κατά τα φαινόμενα η παμπ που λειτουργεί παρέα με το ξενοδοχείο είναι όλα τα λεφτά. (ας ελπίσουμε όχι κυριολεκτικά….)