Spring Trip 2014 – Day 8 – English Version

Ha! Would you look at that! Birmingham is actually growing on me. Can’t say the same for the industrial architecture, but at least the city is honest about its character. Does that make sense? I’m not sure. I think what I’m trying to say is that I feel more comfortable in cities whose history I can read on the buildings and the roads and the way the neighbourhoods are arranged. I still feel a little uncomfortable, but that’s probably because I’m used to a town that I can cross in less than two hours.

I was thinking earlier, as I was crossing the (large and very well-kept) campus, that if York seems infused with legends and medieval tales, and the odd ghost, then Birmingham is the very definition of steampunk. Old and new twisted together, with the traces of the Industrial Revolution visible even in the newest buildings. But at the same time there are gardens and parks full of flowers and as I was walking to the university I realised that if I ever write a utopian or even dystopian tale then Birmingham would be morbidly appropriate as the setting.

Speaking of walking… My legs are ready to pack and leave. I’m not kidding, poor things, they suffered today! Eight miles to walk to and fro the campus, plus my exploration there, plus a lengthy wondering to the local shopping complex…Honestly how I made it back to the hotel, I have no idea. And this paragraph is way off topic. I wanted to speak (write?) about the university. I was not certain on what to expect. Whoever wrote the prospectus was a Master of bland writing. Turns out the campus is very well taken care off and way larger than I thought. They must have always had a large intake of students, even the oldest buildings are tall, with plenty of floors and shaped to resemble rectangulars. The areas around the halls of residence are more diverse, mostly thanks to the gardens surrounding them.

It’s a pity I wasn’t able to get my hands on a map of the city. I’m sure there are some pretty awesome nooks and crannies here and there… Still, can’t be helped. Who knows, in two years time I may be here and then I’ll have all the time to go through every little alley and passageway with a toothcomb if I feel like it.

Spring Trip 2014 – Day 8

Χα! Κοίτα να δεις! Το Birmingham μου ψιλοαρέσει τελικά. Δεν μπορώ να πω ότι η βιομηχανική αρχιτεκτονική είναι η αγαπημένη μου, αλλά τουλάχιστον η πόλη είναι ειλικρινής όσον αφορά τον χαρακτήρα της. Βγάζει νόημα αυτό; Δεν είμαι σίγουρη. Νομίζω ότι αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι νιώθω πιο άνετα σε πόλεις των οποίων την ιστορία μπορώ να διαβάσω στα κτίρια, τους δρόμους και τον τρόπο με τον οποίο οι γειτονιές είναι οργανωμένες. Εξακολουθώ να νιώθω άβολα, άλλα αυτό έχει περισσότερο να κάνει με το γεγονός ότι έχω συνηθίσει σε πόλεις που μπορώ να διασχίσω σε δυο ώρες το πολύ.

Σκεφτόμουνα νωρίτερα, καθώς τριγύριζα το (τεράστιο και εξαιρετικά προσεγμένο) campus, ότι αν το York μοιάζει διάχυτο με θρύλους και μεσαιωνικές ιστορίες, το Birmingham είναι ο ορισμός του steampunk. Παλιό και καινούργιο πλεγμένα και τα ίχνη της βιομηχανικής επανάστασης παντού. Αλλά παράλληλα υπάρχουν κήποι και πάρκα γεμάτα λουλούδια και καθώς περπατούσα προς το πανεπιστήμιο συνειδητοποίησα ότι αν ποτέ γράψω μια ιστορία με υπόβαθρο είτε μια ουτοπία είτε μια δυστοπία, το Birmingham θα ταίριαζε εξαιρετικά.

Μιας και μιλάμε για περπάτημα… Τα πόδια μου είναι έτοιμα να σηκωθούν να φύγουν. Δεν κάνω πλάκα, τα ταλαίπωρα υπέφεραν σήμερα. Οκτώ μίλια το πήγαινε-έλα για το πανεπιστήμιο, συν την εξερεύνηση εκεί, συν το τεράστιο εμπορικό κέντρο που τριγύρισα το απόγευμα… Ειλικρινά απορώ πως κατάφερα να φτάσω στο ξενοδοχείο… Και αυτή η παράγραφος πήγε άλλα-ντάλα. Ήθελα να μιλήσω (γράψω;) για το πανεπιστήμιο. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι να περιμένω, το προσπέκτους τους ήταν γενικευμένο σε βαθμό δακρίων. Τελικά το ίδιο το campus είναι πολύ προσεγμένο. Το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ότι υπολόγιζα, μπορούσες να το δεις στα κτίρια. Ψηλά, με μπόλικους ορόφους και χτισμένα κυρίως σαν ορθογώνια. Οι περιοχές με τους κοιτώνες έχουν μεγαλύτερη ποικιλία εμφανισιακά, κυρίως λόγω των κήπων που τριγυρίζουν τα σπίτια.

Είναι κρίμα μόνο που δεν έχω καταφέρει να βρω κανένα χάρτη της πόλης. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες γειτονιές εδώ τριγύρω, αλλά… Ε, τι να κάνουμε; Θα μου δώσει κάτι να κάνω αν τελικά καταλήξω εδώ μέσα στα επόμενα δυο χρόνια.

Spring Trip 2014 – Day 4 – English version

En route to Manchester

It may be York’s influence (and my lack of sleep), but I’m not in the mood for a detailed report. I’ll just say that as I am writing these lines, I am in the first of three trains which I will take to reach Bangor. Normally I’d feel a mix of excitement and panic but…

The problem is that train stations, like airports and ports are liminal spaces. You only stay there for as long as it takes to find a way out of there. They don’t even belong to the city they’re built in since they are gateways to Somewhere Else. And a door is not part of a room.

You can feel it in their air, a mix of impatience, stress, enthusiasm, eagerness. You feel sip in your lungs like bad smoke and making it so much harder to breathe.

En route to Llandudno Junction

Nothing like the cold air on a platform to make you feel better. Traveling has a point for only as long as you keep moving. It will take me a little less than two hours to cover the second third of my trip, during which I will leave England behind m and enter Wales.

Many in-betweens and liminal spaces today. Train stations, mental lines on a map, rivers we cross, clouds playing hide-and-seek with the sun…

Maybe it’s because of the landscape we have crossed so far that I’m such a bad mood: pitch-black tunnels and industrial cities. Call me old-fashioned but I need to be able to look at a stretch of land and read its history. I can’t stand it when the new builds itself with the debris of the old. I want to look at a city and say:

“Here were the walls of the original settlement, these additions were made then, this is a restoration.”

Abbeyfield Hotel

I’m dead on my feet and hungry, but I am in Bangor! Strictly speaking, I am fifteen minutes outside of the city, but who cares? Despite the clouds and the chill on the air, the sun still pokes out every once in a while, even while heading for the western horizon. This last leg of the trip was by far the best. Lush green hills to our left and the seashore to our right. I hadn’t realised how much I had missed the sea until I saw it again.

 

 

 

 

 

 

 

The hotel is pretty old but the room is spacy and clean. I’ll just relax tonight, what with my head ringing from all the train announcements, I’ll do a bit of a brush up on the university here, and tomorrow (drumroll please!) EXPLORING! I’ll just finish up here and go for dinner. Apparently the pub that is attached to the hotel serves the works. (let’s just hope it doesn’t charge the works as well…)

Spring Trip 2014 – Day 4

Καθ’οδόν για Manchester

Ίσως να φταίει η επιρροή του York (και το γεγονός ότι δεν έχω κοιμηθεί καλά) αλλά δεν έχω όρεξη για μια λεπτομερή αναφορά. Θα πω απλώς ότι καθώς γράφω αυτές τις γραμμές είμαι στο πρώτο από τρία τρένα που θα πρέπει να πάρω για να φτάσω στο Bangor. Κανονικά θα ένιωθα ένα μίγμα ενθουσιασμού και πανικού αλλά…

Το πρόβλημα είναι ότι οι σταθμοί τρένων, όπως και τα αεροδρόμια και τα λιμάνια είναι μη-χώροι. Παραμένεις σε αυτούς όσο χρειάζεται να περιμένεις για να πάρεις ένα μέσο και να φύγεις από εκεί. Δεν ανήκουν όμως ούτε και στην πόλη στην οποία είναι χτισμένοι, μιας και λειτουργούν σαν πύλες για Κάπου Αλλού. Και είναι γνωστό ότι η πόρτα δεν είναι μέρους του δωματίου.

Μπορείς να το νιώσεις στην ατμόσφαιρα τους, ένα μίγμα ανυπομονησίας, άγχους, ενθουσιασμού, αναμονής. Το νιώθεις να κάθεται στα πνευμόνια σου σαν καπνός κακής ποιότητας, και όσο περιμένεις, τόσο πιο δύσκολο είναι να αναπνεύσεις.

Καθ’οδόν για Llandudno Junction

Τίποτα σαν τον κρύο αέρα στην αποβάθρα για να νιώσεις καλύτερα. Το ταξίδι έχει νόημα μόνο αν κινείσαι συνεχώς Θα μου πάρει κάτι λιγότερο από δυο ώρες για να καλύψω το δεύτερο τρίτο της διαδρομής μου, κατά την διάρκεια των οποίων θα αφήσω πίσω μου την Αγγλία και θα μπω στην Ουαλία.

Πολλά ενδιάμεσα και μη-χώροι σήμερα. Σταθμοί τρένων, νοητές γραμμές στον χάρτη, ποτάμια που περνάμε από πάνω τους, σύννεφα που παίζουν κρυφτό με τον ήλιο…

Ίσως να φταίνε τα τοπία που διασχίσαμε μέχρι τώρα για την κακή μου διάθεση: κατάμαυρα τούνελ και πόλεις που μοιάζουν με εργοστάσια. Πείτε με παλιομοδίτικη αλλά δεν αντέχω τα τοπία που χτίζουν την τωρινή τους εμφάνιση πάνω στα ερείπια του χτες τους. Θέλω να μπορώ να διαβάσω την ιστορία τους, να μπορώ να πω:

“Να, εκεί είναι το τείχος του αρχικού οικισμού, αυτές οι προσθήκες έγιναν τότε, εδώ είναι μια αναπαλαίωση.”

Abbeyfield Hotel

Είμαι πτώμα και πεινάω, αλλά έφτασα στο Bangor! Αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς θα λέγαμε ότι είμαι ένα τεταρτάκι έξω από την πόλη, αλλά ποιος νοιάζεται; Παρόλα τα σύννεφα και την δροσούλα, ο ήλιος εξακολουθεί να σκάει μύτη κάθε λίγο καθώς πάει προς την δύση. Η τελευταία διαδρομή με το τρένο ήταν και η καλύτερη, με πράσινους λόφους στα αριστερά μας και την ακτογραμμή στα δεξιά. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου είχε λείψει η θάλασσα μέχρι που την ξαναείδα.

Το ξενοδοχείο είναι παλιό αλλά το δωμάτιο είναι ευρύχωρο και πεντακάθαρο.

 

 

 

 

 

 

 

Θα χαλαρώσω απόψε γιατί το κεφάλι μου είναι κουδούνι, να κάνω και μια μικρή επανάληψη τα του πανεπιστημίου και αύριο, ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ! Μόλις τελειώσω εδώ θα πάω για φαγητό, κατά τα φαινόμενα η παμπ που λειτουργεί παρέα με το ξενοδοχείο είναι όλα τα λεφτά. (ας ελπίσουμε όχι κυριολεκτικά….)

Spring Trip 2014 – Day 3 – English version

Breakfast with the Mayans

Recently I read Chocolat by Joanne Harris and her description of a chocolaterie resembled a dream. A dream that, to my immense happiness, came true in York in the form of the York Cocoa House. Everything served there has cocoa included in some way, and their variety of hot chocolates is enough to make anyone drool –excuse me while I wipe my keyboard- I sincerely recommend their Spanish hot chocolate. It’s bitter and thick and just missing a dash of chilli to make you think you’re in Mexico and hanging out with Montezuma.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lists and priorities

The main reason behind this trip was to check out the universities I’m considering applying on for my Master’s degree. When one makes such a list, one ought to consider things like the quality and reputation of a university, what is offered on campus, how safe the city is, the fees and so on and so forth, Practical stuff that ought to take the lead.

These are NOT the only criteria for a successful choice. A city might be safe but five minutes breathing its air and you’re ready to go. A university could have amazing professors but horrible amenities on campus. It might sound silly, but think about it! You would spend a lot more than a couple of days at this place; you need to be certain it works.

Which is why I spent my day just walking around the city. The weather could not make up its mind, one moment it was drizzling, the next it was sunny. I really like York although it’s certainly bigger than Norwich. It has that mix of old and new, fantasy and reality, city and countryside… I can’t describe it. But I have always gone with my gut instinct, and if it’s telling me I’ve struck gold here… well I’m not about to argue the point!

King’s Manor

My stroll was not completely without purpose. I did visit the King’s Manor, where the university’s Medieval Department is housed (along with a few others). Needless to say, I believe, how incredibly awesome it would be to study medieval literature in an equally old building.

The diamond on my crown

A couple of weeks ago I was talking with a friend about good ol’Shakespeare and how much I would like to get my hands on one of the original editions of the First Folio (or the foul papers, I’m not picky). Imagine my happiness when I came nose to glass case with one such copy at the Yorkshire museum. I couldn’t touch it of course, but even to see it… I dare say that would have made this whole trip worth it even if nothing else here had stricken my fancy.

Spring Trip 2014 – Day 3

Πρωινό με τους Μάγια

Πρόσφατα διάβασα το Chocolat της Joanne Harris και η περιγραφή της σοκολατερί θύμιζε όνειρο. Προς μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα ότι το York έχει κάτι παρόμοιο, το York Cocoa House. Καθετί που σερβίρουν περιλαμβάνει κακάο σε κάποια μορφή, και η ποικιλία σε ζεστές σοκολάτες είναι αρκετή για να κάνει οποιονδήποτε να τρελαθεί από την λιγούρα. Συστήνω ανεπιφύλακτα την Ισπανική τους ζεστή σοκολάτα. Πικρή και πηκτή, της λείπει μόνο το τσίλι και θα νόμιζες ότι είσαι στο Μεξικό παρέα με τον Μοντεζούμα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λίστες και προτεραιότητες

Ο κύριος λόγος για αυτό το ταξίδι ήταν να τσεκάρω τα πανεπιστήμια στα οποία σκέφτομαι να κάνω αίτηση για το μεταπτυχιακό μου. Όταν φτιάχνει κανείς μια τέτοια λίστα, πρέπει να λάβει υπόψη του πράγματα όπως την ποιότητα και φήμη της σχολής, τις παροχές του πανεπιστημίου, την ασφάλεια της πόλης, τα δίδακτρα… Πρακτικά πράγματα τα οποία οφείλουν να πάρουν προτεραιότητα.

Αυτά όμως δεν είναι τα μόνα κριτήρια για μια επιτυχημένη επιλογή. Μια πόλη μπορεί να έχει καλή φήμη αλλά πέντε λεπτά αναπνέοντας τον αέρα της και δεν βλέπεις την ώρα να φύγεις. Ή το πανεπιστήμιο μπορεί να έχει εξαιρετικούς καθηγητές αλλά φρικτό campus. Ίσως να ακούγεται ανώριμο, αλλά αν πρόκειται να μείνεις κάπου για περισσότερο από δυο-τρεις μέρες πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρη.

Με αυτό το σκεπτικό πέρασα την ημέρα μου απλά τριγυρίζοντας εδώ κι εκεί. Ο καιρός δεν μπορούσε να αποφασίσει τι ήθελε: μια έβρεχε, μια είχε ήλιο. Το York μου αρέσει αν και είναι μεγαλύτερο από το Norwich. Το μίγμα παλιού και νέου, φαντασίας και πραγματικότητας, πόλης και εξοχής… Δεν μπορεί να περιγραφεί. Πάντα εμπιστευόμουνα το ένστικτο μου, και αν το ένστικτο μου μου λέει ότι το York είναι η χρυσή επιλογή… ε, δεν θα διαφωνήσω κιόλας!

King’s Manor

Η βόλτα μου δεν ήταν εντελώς χωρίς νόημα. Επισκέφτηκα το King’s Manor, όπου το Μεσαιωνικό τμήμα το πανεπιστημίου (και μερικά άλλα) στεγάζεται. Περιττό, φαντάζομαι, να περιγράψω πόσο απίθανο θα είναι μελετήσω μεσαιωνική λογοτεχνία σε ένα εξίσου παλιό κτίριο.

Το διαμάντι στο στέμμα μου

Πριν κανά δυο βδομάδες συζητούσα με μια φίλη για Shakespeare και πόσο θα ήθελα να μελετήσω μια πρώτη έκδοση των έργων του. Φανταστείτε λοιπόν την χαρά μου όταν βρέθηκα μύτη με προθήκη με μια πρώτη έκδοση του Folio. Δεν μπορούσα να το αγγίξω βέβαια, αλλά και μόνο που το είδα… Τολμώ να πω ότι και τίποτα άλλο να μην μου είχε αρέσει εδώ, αυτό και μόνο θα έκανε το ταξίδι να αξίζει.

Spring Trip 2014 – Day 2 – English version

The quest for breakfast (Cote Brasserie)

I’ve been through this before. Repeatedly. Why then, did I wake up at eight, thinking I’d find somewhere to have breakfast in town? Somewhere that is not Starbucks and/or Costa preferably. I took me an hour (and several disappointments) but I finally found brasserie where I am right now.

 

 

 

Not that I mind the morning walk! While I was just passing by York Minster the service must have been coming to a close, because the bells were giving a proper concert. Now, I already have a nerd streak for all things medieval…. I think I’ll be dragging myself kicking and screaming from this city…I also got the chance to have a look at the open air market while they were still setting up. I don’t doubt that once it’s properly open it’ll be fantastic. Personally though, I’ve always found the preparation much more fascinating that the final product.

I ended up at the Cote Brasserie. Usually I avoid this kind of food places, but at this point I don’t have a whole lot of choices… Having just finished my breakfast, I stand pleasantly surprised. The food might have not been extraordinary, but the portions were just right, the fruit salad fresh and the toast steaming. As soon as I am done here, I’ll set off for the university campus. Everyone’s been telling me that it’s too far to walk to, but when I looked it up on the map it was only thirty minutes away. Do I look THAT out of shape?

 

 

 

 

 

 

 

Wuthering Campus

Logical people visit the university they’re interested in when the weather is nice. When they eventually start attending classes there, they get the shock of their lives at the first brush of bad weather. And although I agree it is a really bad idea to look for a house to rent under cover of darkness (and or hale), I will insist that a campus that looks interesting and is walkable when it’s rainy and windy, can only be better under good weather. What’s with the manifesto? Well, I have to somehow justify the fact that I spent nearly two hours wandering around campus under freezing rain.

I admit that when I decided to check the campus out I was already positively predisposed. The prospectus the university site had really done their job. Unfortunately I was not able to have a look inside any buildings (since Sunday equals all-shut-down-day around here…). Regardless, I walked the biggest part of the campus and I definitely liked what I thought.

 

 

 

 

 

 

 

The buildings look a lot like those at UEA, which shouldn’t surprise me since both universities were established around the same time. (Back when concrete was considered art….) York is bigger in terms of grounds, with more landscapes (is that how you call it when it’s supposed to look natural but it’s clearly not?

Personally I find it hilarious that as much of an issue we have at UEA with rabbits, so do they here with ducks… Ducks everywhere! And the nerve of them! If they see you put your hand in your pocket, they will follow you until you’ve fed them.

 

 

 

 

 

“Fellas, this one’s got a rucksack” We’re gonna have a feast!”

 

Walk with no compass

As I walked to the uni, so did I return. Of course fit or not fit, my legs were starting to complain, but I didn’t want to sit for lunch just yet. So I walked up the walls and went all the way to the river, pretending I had gone back 800 years. I usually avoid river cruises because a. I get sea sick and b. I’m a bit of a snob and this kind of cruises remind me to much of those sight-seeing buses. After mature thought I decided that there are exceptions to every rule and yes, I did get on the boat.

 

 

 

 

 

 

 

Hmmmm… I look a bit tired. Well, four hours of walking tend to do that. When the boat ride was done (nothing great but I needed the break) I decided that NOW I would go for lunch. Yesterday it was a pub, but today I felt like going somewhere closer to home. A quick Google and I found a restaurant which specialises at Kapadokian cooking. What’s that to do with my home? I was going for Mediterranean but not pizza related. The moment you see pizza on a menu you know you’re really in an Italian place, just under a different name…

Initially I was going to relax this afternoon, but then I realised that I am in a city with more ghost walks than inaccuracies at any given comment thread. So after debating with myself for a grand total of five minutes (ha!) I figured I’d go for the original, meaning the guy that started this gimmick. He was a lovely guy (I’ve got his leaflet somewhere, I just can’t be bother to find right now), stories, but he also knew quite a lot historical trivia (of the horrible histories variety). Very interesting indeed. Unfortunately he did not return us from the route we took at first and I ended up a bit lost until I found the minster and was able to orient myself. And as I said yesterday: haunted town + darkness = scaaaaaaryyyyy!

Spring Trip 2014 – Day 2

Ο αγώνας για πρωινό (Cote Brasserie)

Την έχω ξαναπατήσει έτσι. Πολλές φόρες. Γιατί λοιπόν, σηκώθηκα από τις οχτώ, πιστεύοντας ότι θα βρω κάπου να φάω πρωινό στην πόλη; Κάπου που να μην είναι Starbucks ή Costa κατά προτίμηση. Μου πήρε σχεδόν μια ώρα (και αρκετές απογοητεύσεις) αλλά τελικά βρήκα την brasserie στην οποία κάθομαι τώρα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όχι ότι η πρωινή βόλτα με πείραξε! Όπως πέρναγα από το York Minster η λειτουργία πρέπει να ήταν προς το τέλος της, γιατί γινόταν ολόκληρη συναυλία με τις καμπάνες. Έχω που έχω την τρέλα με κάθε τι μεσαιωνικό, δεν με βλέπω να ξεκολλάω από εδώ πέρα…. Είχα και την ευκαιρία να κάνω χάζι στην αγορά όσο στήνανε τους πάγκους. Δεν αμφιβάλλω ότι αν ξαναπεράσω όταν η αγορά είναι ανοιχτή το θέαμα θα είναι καταπληκτικό. Προσωπικά όμως βρίσκω την προετοιμασία πιο ενδιαφέρουσα από το τελικό αποτέλεσμα.

Τελικά κατέληξα στην Cote Brasserie. Συνήθως αποφεύγω τέτοιου είδους καταστήματα, αλλά σε αυτή τη φάση δεν είχα και πολλές επιλογές… Έχοντας μόλις τελειώσει το πρωινό μου, δηλώνω ευχάριστα έκπληκτη. Το φαγητό δεν είναι μεν καταπληκτικό, αλλά η μερίδα ήταν ιδανική, η φρουτοσαλάτα φρέσκια και το τοστ αχνιστό. Μόλις τελειώσω θα ξεκινήσω για το πανεπιστήμιο. Όλοι μου λένε ότι είναι μακριά, αλλά το τσέκαρα στον χάρτη και είναι μόνο τριάντα λεπτά με τα πόδια! Τόσο αγύμναστη μοιάζω πια;

 

 

 

 

 

 

 

 

Ανεμοδαρμένο Campus

Οι λογικοί άνθρωποι επισκέπτονται το πανεπιστήμιο που τους ενδιαφέρει όταν έχει καλό καιρό. Όταν ξεκινήσουν με το καλό τις σπουδές τους εκεί, παθαίνουν σοκ στην πρώτη κακοκαιρία. Και παρόλο που συμφωνώ ότι είναι πολύ κακή ιδέα να ψάχνεις για σπίτι νύχτα, θα επιμείνω ότι ένα campus που είναι ενδιαφέρον και περπατιέται όταν βρέχει και φυσάει θα είναι ακόμα καλύτερο με καλό καιρό. Προς τι η διατριβή; Κάπως πρέπει να εξηγήσω το γεγονός ότι πέρασα σχεδόν δυο ώρες τριγυρνώντας το πανεπιστήμιο υπό παγωμένη βροχή.

Ομολογώ ότι όταν αποφάσισα να τσεκάρω το campus ήμουνα ήδη θετικά προδιατεθειμένη. Το prospectus και το site του πανεπιστημίου είναι ιδιαίτερα πειστικά. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τσεκάρω το εσωτερικό των κτιρίων (Κυριακή γαρ. Ολα νεκρώνουν εδω πέρα τις Κυριακες!). Παρόλα αυτά περπάτισα ένα μεγάλο κομμάτι του campus και μπορώ να πω ότι μου άρεσαν όσα είδα.

Τα κτίρια μοιάζουν πολύ με αυτά του UEA, πράγμα που δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση μιας και τα δυο πανεπιστήμια ιδρύθηκαν την ίδια περίοδο. (Τότε που το τσιμέντο θεωρούνταν υψηλή αρχιτεκτονική…) To York είναι μεγαλύτερο σε έκταση, με περισσότερους διαμορφωμένους “κήπους”.

 

 

 

 

 

Προσωπικά το βρίσκω ξεκαρδιστικό ότι όσο μεγάλο θέμα έχουμε στο UEA με τα κουνέλια, έχουν εδώ με τις πάπιες… Πάπιες παντού! Και θρασύτατες! Αν σε δουν να βάζεις το χέρι στην τσέπη, σε παίρνουν από πίσω μέχρι να τις ταϊσεις.

“Μάγκες, τούτη εδώ κουβαλάει σακίδιο! Θα κάνουμε γλέντι!”

 

 

 

 

 

 

Βόλτα χωρίς πυξίδα

Όπως πήγα περπατώντας μέχρι το πανεπιστήμιο, έτσι και επέστρεψα. Βέβαια, γυμναστική, ξε-γυμναστική, τα πόδια είχαν αρχίσει να παραπονιούνται, αλλά δεν ήθελα να κάτσω για φαγητό ακόμα. Ανέβηκα λοιπόν στα τοίχη και πήγα μέχρι το ποτάμι υποκρινόμενη ότι είχα πάει 800 χρόνια πίσω. Συνήθως αποφεύγω τέτοιου είδους δραστηριότητες γιάτι α. με πιάνει ναυτεία και β. είμαι λίγο ψώνιο και οι “κρουαζιέρες” μου θυμίζουν εκείνα τα τρενάκια που σε κάνουν βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως θα καταλήξω ότι οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ναι, πήγα την τσάρκα με την βάρκα.

 

 

 

 

 

 

 

Χμμμ…. Κουρασμένη φαίνομαι… Φαντάζομαι τέσσερις ώρες περπάτημα θα σου το κάνουν αυτό.  Όταν τελείωσε η βόλτα στο ποτάμι (που δεν ήταν και τίποτα συνταρακτίκο, αλλά τουλάχιστον μου έδωσε χρόνο να προγραμματίσω το υπόλοιπο της μέρας μου), αποφάσισα ότι ήταν ώρα για φαγητό. Χτες πήγα σε παμπ, αλλά σήμερα ήθελα κάτι πιο… της γειτονιάς μας. Ένα γρήγορο Google  και βρήκα ένα εστιατόρειο που ειδικεύεται στην Καπαδοκιανή κουζίνα. Τι σχέση έχει αυτό με την γειτονιά μου; Έψαχνα για κάτι μεσογειακό που δεν θα περιλάμβανε πίτσες. Την στιγμή που θα δεις πίτσα, ξέρεις ότι είναι ιταλικό ύπο άλλη επωνυμία….

Αρχικά σκόπευα να την αράξω για το απόγευμα, αλλά μετά συνειδιτοποιήσα ότι είμαι σε μια πόλη με περισσότερα ghost walks απ’ότι σουβλατζίδικα στην Αθήνα. Μετά από ώριμη σκέψη (χα!) απόφασισα να πάω για το original, δηλάδη τον τύπο που πρωτοξεκίνησε την ιδέα. Πολύ καλή επιλογή εκ μέρους. Ο φίλτατος κύριος (έχω το φυλάδιο του, αλλά βαριέμαι να πάω να το φέρω….), ο κύριος αυτός λοιπόν, όχι μόνο ήξερε για τα απανταχού φαντάσματα, αλλά και την ιστορία των διάφορων τοπονύμιων. Ήταν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα βόλτα. Το μόνο κακό ήταν ότι δεν μας γύρισε από τον ίδιο δρόμο και κατέλειξα ψιλοχαμένη μέχρι να βρω τον καθεδρικό και να προσανατολιστώ. Και όπως είπα χτες: στοιχιωμένη πόλη + σκοτάδι = μπρρρρρρρρρρρρρρ!

Spring Trip 2014 – Day 1 – English version

HOLD IT! If you are looking for the Greek version, then go back a post!

En route to Peterborough

I shall begin this account by reminding the honoured reader that I have no clue what I am doing. Should I describe the landscape? Should I give names, times and landmarks? Should I just write whatever comes to my head? I don’t know.

It’s so strange… On an intellectual level I know I’ve packed everything, that I am on the right train and on time. Why is there then a tiny voice insisting that I will end up (again!) lost somewhere in central England?

My day started well. I was packed and ready to go two hours ahead of schedule and just had to wait for my taxi. The driver was friendly and even offered to take me through a back route so that I could avoid the jam in front of the rail station. Figures that there’d be a football match today…

Whatever! I’m on the train to Peterborough (weird name much?) where I will change to one for York.

 

 

 

 

 

 

 

Morning fellas!

First stop happens to be Ely. Now am I the only one who thinks that the ways this town’s name are spelled and pronounced do not much?

Looks pretty cool though. I might come for more exploring on a later date.

 

 

 

 

 

(Ely as we whizz by)

 

Oh jeez! Someone’s eating a toast. Hungry now!

Something else I find funny (yes, I know there is little discernible structure here): You never really know how heavy your suitcase is until you have to lift it over your head. Now, I never claimed any predisposition in weightlifting, so rather than having a suitcase landing on my head, I squished it between my seat and the front one. Let me tell you, it makes a pretty confortable foot stool when you sit sideways.

Half an hour to Peterborough.

 

 

 

 

 

Peterborough station

 

En route to York

It’s really not that warm. Why then do train lines insist on always having the air conditioning on cool? I’m about an hour away from York, and the second train of the day is much more packed than the first. This time I didn’t even try to lift the suitcase. Things are a bit more complicated however, since there is someone actually sitting next to me now. Thank goodness for yoga! Every time someone needs to pass by me, I lift my legs over the suitcase, sit lotus-style and put my backpack over them. Then, once they’re gone, I…unfold again.

If you ignore the cold, I admit that traveling by train is pretty comfy. Not that that changes the fact that I can’t wait to arrive. Even I can’t stand to sit still for five hours!

The Golden Fleece, York

Finally made it to York safe and sound. The weather’s a bit cloudy, but it’s not cold, so the walk to the hotel was pleasant. From what little I’ve seen so far, York looks like a bigger version of Norwich. Not that I’m complaining!

The hotel, Georgian House, is tiny, only 18 rooms. I was miffed to realise that breakfast is not included, but I’ve already cased a few tea places that look good, so no problemo!

My room’s up in the attic. It much have been on those reserved for the servants back in the olden days. To get to it you need to climb a staircase so steep that I honestly wonder whether they built it like that on purpose!

The room is so small that the corresponding bathroom is completely separate and situated a few floors below. Should make things interesting when I go for a shower…

 

 

 

 

 

At least the bed is comfy.

 

Once I was all set, I went for a little walk around the historical centre. I’m no expert in architecture, but I doubt any of the buildings I saw were built after the 1800s. I’m going to do a more thorough exploration on Monday, but for now my goal was The Golden Fleece pub.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

It’s one of the oldest and most haunted pub in England (and given that there is a skeleton at the bar, I’m not surprised).

 

All in all, the interior is very well kept and the food’s great.

I will go back to my hotel once I’m done with my cider. Normally I’d walk a little longer, but frankly I’d rather not get lost in a haunted city after it’s dark…

Spring Trip 2014 – Day 1

Καθοδόν για Peterborough

Ξεκινάω αυτή την αφήγηση υπενθυμίζοντας στον αναγνώστη ότι δεν έχω ιδέα τι κάνω. Πρέπει να περιγράψω το τοπίο; Να δώσω στοιχεία όπως ονόματα, ώρες και ορόσημα; Να καταγράψω τις σκέψεις μου όπως μου έρχονται; Δεν ξέρω.

Είναι τόσο παράξενο…. Θεωρητικά ξέρω ότι έχω πακετάρει τα πάντα, ότι είμαι στο σωστό τρένο, ότι είμαι στην ώρα μου. Γιατί λοιπόν μια μικρή φωνούλα στο μυαλό μου επιμένει ότι θα καταλήξω (πάλι!) χαμένη κάπου στην κεντρική Αγγλία;

Η μέρα μου ξεκίνησε καλά. Ήμουν πακεταρισμένη και έτοιμη από τις δέκα και το μόνο που μου έμενε ήταν να σκοτώσω δυο ώρες μέχρι να έρθει το ταξί. Ο οδηγός ήταν πολύ φιλικός και προσφέρθηκε να με πάει από μια παράκαμψη για να αποφύγουμε τον χαμό μπροστά στον σταθμό. (Χα! Ομοιοκαταληξία!) Που να το φανταστώ ότι τα πουλάκια της ποδοσφαιρικής μας ομάδας είχαν αγώνα σήμερα;

Όπως και να έχει τώρα είμαι στο τρένο προς Peterborough (κουφό όνομα much?) και από εκεί θα πάρω ένα άλλο για York.

Καλημέρα σας παιδιά!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χα! Μόλις ανακοίνωσαν ότι κάνουμε στάση στο Ely. Να περάσω να δώσω χαιρετίσματα μπαμπά;

Φαίνεται ωραίο χωριουδάκι πάντως. Θα πρέπει να περάσω ξανά από εδώ, να εξερευνήσω.

  (Ely από το τρένο)

Οχού! Κάποιος στο βαγόνι τρώει τοστ. Και τώρα πεινάω!

Κάτι άλλο αστείο (τα γράφω όπως μου έρχονται): Δεν συνειδητοποιείς πόσο βαριά είναι μια βαλίτσα μέχρι να πρέπει να την σηκώσεις πάνω απ’το κεφάλι σου. Ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι είμαι καλή στις άρσεις βαρών, οπότε αντί να καταλήξω με την βαλίτσα… να μου έρχεται στο κεφάλι, την βόλεψα ανάμεσα στο κάθισμά μου και το μπροστινό, και την έκανα ακουμπιστήρι.

Μόνο μισή ώρα για Peterborough.

Ο σταθμός στο Peterborough

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Καθοδόν για York

Δεν έχει ιδιαίτερη ζέστη. Γιατί λοιπόν επιμένουν να βάζουν κλιματισμό στα τρένα; Σε περίπου μια ώρα φτάνω York, και το δεύτερο τρένο της ημέρας έχει πολύ περισσότερο κόσμο από το πρώτο. Αυτή την φορά δεν προσπάθησα καν να ανεβάσω την βαλίτσα στο ράφι. Έχουμε βέβαια ένα μικρό πρόβλημα γιατί σε αντίθεση με πριν δεν έχω δυο θέσεις όλες δικές μου. Πάλι καλά που έκανα γιόγκα αυτό το εξάμηνο! Κάθε φορά που είναι να περάσει κάποιος, κάθομαι οκλαδόν, βάζω το σακίδιο στα πόδια και τα πόδια στην βαλίτσα και περιμένω να φύγει όποιος είναι για να… ξεδιπλώσω.

Αν εξαιρέσεις το κρύο, το να ταξιδεύεις με τρένο είναι πολύ άνετο. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν βλέπω την ώρα να φτάσω. Ακόμα κι εγώ δεν αντέχω πέντε ώρες καθισμένη και (επί το πλείστον) ακίνητη!

The Golden Fleece, York

Έφτασα τελικά στο York ωραία και καλά. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αλλά δεν κάνει ιδιαίτερο κρύο και η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο ήταν ευχάριστη. Από τα λίγα που έχω δει, το York μοιάζει με μια μεγαλύτερη εκδοχή του Norwich. Όχι ότι παραπονιέμαι!

Το ξενοδοχείο, ονόματι Georgian House, είναι μικρούλι, μόνο 18 δωμάτια. Μου την ψιλοέσπασε που το πρωινό είναι ξεχωριστή χρέωση, αλλά έχω ήδη σταμπάρει μερικές τσαγερί που θέλω να τσεκάρω, οπότε no problemo!

Το δωμάτιό μου είναι στην σοφίτα. Μάλλον ήταν δωμάτιο υπηρεσίας. Για να το βρεις πρέπει να ανέβεις μια σκάλα τόσο απότομη που αναρωτιέμαι αν την χτίσανε έτσι επίτηδες!

Το δωμάτιο είναι τόσο μικρό που το μπάνιο είναι σε άλλο όροφο. Αυτό θα κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα όταν πάω για ντους…..

Τουλάχιστον το κρεβάτι είναι άνετο

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αφότου ταχτοποιήθηκα, πήγα μια μικρή βόλτα στο ιστορικό κέντρο. Δεν είμαι ειδικός στην αρχιτεκτονική, αλλά δεν νομίζω ότι είδα κτίρια πιο καινούργια από το 1800. Θα κάνω μια πιο σοβαρή εξερεύνηση την Δευτέρα, αλλά προς το παρόν ο στόχος μου ήταν η παμπ, The Golden Fleece.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πρόκειται για μια από τις πιο παλιές και στοιχειωμένες παμπ της Αγγλίας (και δεδομένου ότι είχε ένα σκελετό καθισμένο στο μπαρ, δεν μου έκανε εντύπωση).

Το εσωτερικό είναι πολύ προσεγμένο και το φαγητό καλό.

Θα γυρίσω στο ξενοδοχείο μόλις τελειώσω την μπίρα μου. Υπό άλλες συνθήκες θα συνέχιζα την βόλτα, αλλά θα προτιμούσα να μην χαθώ σε μια στοιχειωμένη πόλη αφότου σκοτεινιάσει…